Papa/mama of je vader/je moeder

Waarom wordt een mens scheidingscoach? Er zijn gezelliger beroepen te bedenken zoals bloemist of dolfijnentrainer. Ik ben scheidingscoach geworden omdat ik getekend ben door de scheiding van mijn eigen ouders. En dat leed wil ik andere kinderen besparen.

Ik zie de kinderen van gescheiden ouders niet in mijn praktijk. Eén van hun ouders, of beiden, zie ik wel. Dan hoor ik, soms tussen de regels door, hoe deze ouders met hun kinderen omgaan en hoe ze over de andere ouder spreken in het bijzijn van hun gezamenlijke bloedjes. Dat is niet altijd even fraai. Het goede nieuws is dat ik deze mensen erop kan wijzen wat ze eigenlijk zeggen, wat dat met hun kinderen doet én ze te leren hoe het beter kan!

De andere ouder of ex?

De andere ouder DE ANDERE OUDER noemen in plaats van EX maakt al een wereld van verschil. Ex klinkt hard en naar. En de andere ouder is en blijft altijd DE ANDERE OUDER van het kind. “M’n ex” verwijst ook naar jezelf en als het goed is heb je dat afgesloten. “De andere ouder” verwijst naar iets wat er nog is, namelijk jullie gezamenlijke kinderen. Klinkt toch veel fijner?

Gedurende de relatie benoemen mensen hun partner, naar hun kinderen toe, meestal met “papa” of “mama”. Na een echtscheiding veranderd dit vaak. Dan wordt het je “je vader” of “je moeder”. Ook mijn moeder deed dit. Dan kreeg je opmerkingen als: “Zeg maar tegen je vader dat volgende week de rapportbespreking is”. Geen “papa” meer uit haar mond… Ze deed dit niet met kwade opzet. Ze wist niet beter. Maar ik heb het altijd pijnlijk gevonden. Kil en koud alsof ze die man niet kende.

Nooit te oud om te leren

Maar voor hernieuwde inzichten is het nooit te laat. Laatst zat ik in de auto met mijn moeder en mijn zoon van 16. Vraag me niet hoe we erop kwamen maar opeens zei mijn zoon: dat vind ik altijd zo raar als ouders na de scheiding tegen hun kinderen “je vader” of “je moeder” zeggen! Alsof ze diegene niet kennen! Ik viel even stil. Was het roerend met hem eens maar ging dit kwartje vallen bij mijn moeder? Besefte zij dat ze dit ook altijd zo gedaan heeft? En nog… Toen klonk vanaf de achterbank “wat moet je dan zeggen?” Ik hield me stil en mijn zoon antwoordde: gewoon “papa”, net als er voor de scheiding gezegd werd. “Oh” zei mijn moeder…

Ik heb niet de illusie dat ze nu tegen mij “papa” gaat zeggen als we het over mijn vader hebben. Maar het voelde zo fijn dat ze er in ieder geval over na dacht.

Herken jij iemand in bovenstaand verhaal of kun jij zelf wel wat hulp gebruiken na je scheiding? Neem vrijblijvend contact met me op dan kijken we samen waarbij ik jou kan helpen.