Het jaar dat ik prikker was

Deze week is het 1 jaar geleden dat ik begon met vaccineren tegen Covid voor de GGD Rotterdam Rijnmond. Als je me een jaar geleden had gezegd dat ik een jaar later nog steeds aan het prikken was had ik je voor gek verklaard!

Ik kreeg een contract bij SSC Flex, het uitzendbureau van de Gemeente Rotterdam. Het contract wat ik kreeg duurde tot 31 augustus, mijn verjaardag.

Lang zat leek me.

Het was zomaar bedoeld als klus tussendoor. Ik wilde nadenken over mijn werk als scheidingscoach. Ik vond het leuk om weer iets te doen wat gerelateerd was aan mijn oude beroep als verpleegkundige en ik wilde mijn steentje bijdragen aan het bestrijden van de pandemie.

Het was een avontuur. Honderden collega’s had ik opeens. Van 70+ers tot de leeftijd van mijn jongens. Deze groep zei U tegen me, vreselijk….

Een gepensioneerde tandarts en ic-verpleegkundige, ex-anesthesiemedewerkers, een verloskundige die nadacht of ze haar vak nog leuk vond, leerling verpleegkundigen en doktersassistentes. Iedereen die ooit had leren prikken tijdens z’n opleiding mocht meedoen. We kregen een pittige E-learning voor onze kiezen en daarna moesten we laten zien of we het praktijkstuk beheersten. Dat wilde zeggen vaccineren en het vaccin bereiden.

Naast de vaccinatie-collega’s waren er ook honderden administratieve krachten. Ook zij kwamen uit alle windstreken van de maatschappij. Grondstewardessen die werkloos thuiszaten, jonge gasten uit de horeca en evenementenbranche, vrouwen van m’n eigen leeftijd die handig met de computer zijn. Iedereen droeg z’n steentje bij.

Dit werd aangevuld met een groep hosts die de mensen de weg wezen en een handje vol leidinggevenden per dag per locatie.

Het was geweldig om deel uit te maken van deze gemêleerde groep. In het begin was onderling de meest gestelde vraag: “wat doe jij normaal gesproken?”

Toen ik in februari begon was alleen locatie Rotterdam Airport open. Het was niet moeilijk om daar op tijd te zijn want files stonden er niet.

Nederland lag stil.

We begonnen met de oudste Nederlanders. Een stoet met rolstoelen en rollators trok aan ons voorbij. Het was winter, de oudjes waren goed aangekleed want soms moesten ze in de kou wachten tot ze aan de beurt waren. Het duurde wel even voor je hun bovenarm bloot had. Ik hoorde schrijnende verhalen van mensen die al 1 jaar niet of nauwelijks buiten kwamen uit angst voor het virus. Wat waren ze blij met hun prik!

Al snel kwamen er meer priklocaties bij. In 1 jaar tijd heb ik op 12 verschillende locaties gewerkt. Het tempo ging omhoog. Hoe jonger de mensen hoe sneller je die blote bovenarm zag. Dat de buitentemperatuur omhoog ging hielp ook!

Er werd beloofd door Hugo de Jonge dat iedereen in de zomer z’n 2^e prik gehad kon hebben. Dat kwam mooi uit als je keek naar de einddatum van mijn contract. In juni was het topdrukte! Iedereen zette zich maximaal in zodat de Hollanders op zomervakantie konden, met 2 vaccinaties op zak.

Ik heb het als heel bijzonder ervaren dat ik het Nederlandse volk van oud naar jong aan me voorbij heb zien trekken. We zijn een divers volkje kan ik zeggen.

Waar ik persoonlijk de meeste bevrediging uit haal is mensen met prikangst vaccineren. Met een geruststellend praatje, een dextro snoepje en mijn afleidingsvraag “wat heb je gisteravond gegeten” jas ik die prik er snel in. Wanneer ze verbaasd vragen of de prik er al in zit terwijl ze niets gevoeld hebben en ze van opluchting gaan huilen is mijn dag geslaagd.

Half augustus werd duidelijk dat we 31/8 niet klaar waren. Mijn contract werd 1 maand verlengd tot 1 oktober. Prima, nog 1 maandje extra dacht ik…

De GGD maakte in oktober een switch van grote locaties waar je alleen met afspraak mocht komen naar kleine locaties in de wijk waar je zonder afspraak mocht komen, de zogenoemde pop-uplocaties. Dit om de mensen die nog niet gevaccineerd waren beter te kunnen bereiken.

Ach, ik wilde nog wel even door dus ik kreeg m’n 3^e contact die tot 2 januari zou lopen. Het was knus, zo’n kleine locatie. De sfeer werd soms wel grimmig. Het naambordje met alleen voornaam erop, verdween. Na je dienst je buiten vertonen met je GGD kleding aan zonder jas erover heen, kon niet meer. Er werden mensen bedreigd.

Ondertussen ging de vaccinatiegraad in de achterstandswijken langzaam aan omhoog.

En toen werd het besluit genomen dat we gingen boosteren!

Het hele volk moest een derde prik!

Dat kon niet op de pop-uplocaties. Die zijn daar niet op berekend.

Er moesten weer grote priklocaties komen en bakken vol personeel worden aangetrokken.

Ondertussen zat een flinke groep personeel met een aflopend contract per 2 januari. In Nederland is het zo geregeld dat je na 2x verlenging iemand een vast contract moet aanbieden. Naast dat ik dat zelf niet wil, wilde de GGD dat ook niet. Het heeft er een tijd naar uit gezien dat we op straat kwamen te staan terwijl we ook nodig waren om de monsterklus te klaren. Het kabinet wilde geen uitzondering maken… Uiteindelijk hoorden we 2 weken voor het aflopen van het contract dat we over konden naar een ander uitzendbureau of detacheringsbureau. Sinds 3 januari werk ik voor Maandag. Daar heb ik plots een eigen recruiter die koffie wil drinken met me om me te leren kennen. Maar het is slechts een klusje tussendoor voor mij…😉

Ondertussen trok in december en januari het Nederlandse volk van oud naar jong weer aan me voorbij. Het leger en ziekenhuispersoneel ging ons helpen.

Nu begin februari is de boosterstorm weer wat gaan liggen en gaan we weer richting pop-uplocatie.

In december heb ik besloten dat ik genoeg heb van de negativiteit van het coachen van scheidende mensen. Ondertussen ben ik begonnen met een opleiding NLP en ga ik bedenken welke mensen ik wel wil coachen. Ondertussen prik ik vrolijk door!

Als ooit iemand me vraagt waaruit blijkt dat ik flexibel ben dan kan ik zeggen: ik heb bij de GGD gewerkt ten tijde van de pandemie. Met iedere dag een andere leidinggevende met ieder z’n eigen werkwijze, iedere dag andere collega’s, steeds wisselende werkplekken, regels die soms meerdere keren per week wijzigden en iedere keer een andere Nederlander in m’n prikhokje waar ik op af moest stemmen. Ik zei het al: een groot avontuur is het!