De persoonlijke struggle van een scheidingscoach
Toen ik bijna 13 jaar oud was gingen mijn ouders scheiden. Dat ging niet in goede harmonie. Het duurde jaren voor de scherpe kantjes eraf waren. Ik ben dus gewend dat je verjaardag op 2 adressen gevierd werd en mijn vader op de mat bleef staan als hij ons kwam halen of brengen.
Jaren later gebeurde er iets waarvan ik gehoopt had dat dit nooit zou gebeuren. Ik ging zelf scheiden… Twee jongetjes van 10 en 7 jaar oud hadden voortaan op 2 verschillende adressen een bed staan. De vader van de jongetjes en ik spraken af dat we er de beste scheiding ooit van zouden maken. In eerste instantie lukte dit ook. We vierden de verjaardagen van de kinderen samen, met wederzijdse familie erbij, iedere woensdag kwam hij eten, samen naar de rapportbespreking. Na een tijdje kreeg de vader een nieuwe partner. Ik wil in het midden laten of dit de oorzaak was maar feit is dat toen alles veranderde. Hij kwam niet meer eten, aparte verjaardagen en hij wilde voortaan niet verder dan mijn deurmat komen…
Na mijn scheiding kreeg ik een relatie met een man die een zeer slecht contact had met de moeder van zijn kinderen. Mailcontact was het enige contact dat er was. Tijdens mijn relatie met hem heb ik mijn best gedaan om hem te laten zien wat dit met de kinderen doet. Het effect was dat ze samen met hun dochter op de foto gingen toen ze haar middelbare school diploma uitgereikt kreeg!
Dit is dus hoe ik gewend ben dat gescheiden mensen met elkaar omgaan.
Elders in Nederland woont een jongen van 14 jaar. Zijn ouders zijn al 10 jaar uit elkaar. Deze jongen woont de helft van de tijd bij zijn moeder en de andere helft bij zijn vader. Deze ouders zijn in die 10 jaar enkele malen met z’n drieën op vakantie geweest. Ze vieren de verjaardag van hun zoon samen, met wederzijdse familie. Vader en moeder kopen samen nieuwe kleding voor hun kind als dat nodig is. Gaan samen de stad in om een verjaardagscadeau voor de jongen te kopen. Hebben veel contact en overleg met elkaar en met de school en hulpverleners omdat hun zoon op speciaal onderwijs zit. Ze gaan af en toe met z’n drieën uit eten. Ideale situatie voor het kind dus.
Wat wil nu het geval….
Ik heb sinds enige maanden een relatie met de vader van deze veertien jarige jongen….
En ik heb moeite met de goede verstandhouding tussen deze 2 ouders….
Het voelt heel dubbel. Ik ben heel blij voor dit kind. Dit gun je ieder kind. Sterker nog, wat had ik graag gewild dat mijn ouders zo met elkaar waren omgegaan. En wat gun ik dit mijn eigen kinderen!
Wat maakt dan dat ik dit zo voel? Ik schaam me er ook een beetje voor…
Ik ken het niet. Het is echt compleet nieuw voor me. Nauwelijks bemoeienis van de andere ouder geeft duidelijkheid. Ik weet nu niet zo goed wat mijn plek is. Is er de angst dat ze ooit weer bij elkaar komen? Verstandelijk zeg ik nee maar ze delen nog zo veel… en dat deelt hij niet met mij…
Zo worstel ik als scheidingscoach (en gezins- en kindercoach) met wat de ideale situatie is voor een kind waarvan de ouders niet meer samen zijn en mijn persoonlijke gevoel…
Lees ook de blog over de zomerevaluatie.
