Het enige wat ik deed was gillen…
Ze wil bij haar vader gaan wonen en het enige wat ik deed, toen ze dit zei, was gillen….
Tamara had het gevoel alsof haar hart eruit gerukt werd, alsof er een ledemaat geamputeerd werd toen haar dochter aangaf bij haar vader te willen gaan wonen.
Toen dit een aantal jaar geleden gebeurde, dochter Iris was toen 11 jaar, zei Tamara gewoon “NEE, dat gebeurt niet. Je blijft hier”. Ze wist wel dat ze dat eigenlijk niet kon zeggen maar de gedachte alleen al dat ze haar dochter niet meer dagelijks om haar heen zou hebben deed teveel pijn…
De scheiding was zonder al te veel gedoe verlopen. De koek was op, dat vonden ze alle twee. Ze bleven beiden in dezelfde plaats wonen, fijn voor de 2 dochters. Na een jaar kreeg vader een relatie met een vrouw die in een andere provincie woonde, zo’n 75 km. verderop. Weer een jaar later trok hij bij haar in. En toen begonnen de problemen. Er kwam een bezoekregeling van om het weekend terwijl daarvoor de meiden hun vader doordeweeks regelmatig zagen. Iris die een echt vaderskindje was miste haar vader vreselijk en deed bij haar moeder de uitspraak dat ze bij haar vader wilde wonen. Tamara voelde zich persoonlijk afgewezen, iets vanuit haar jeugd, en zei dat dit niet ging gebeuren. Tamara nam het haar ex-man kwalijk dat hij verhuisd was. Dat hij koos voor zijn nieuwe vriendin en niet voor hun dochters.
Ze zag het gemis bij de kinderen.
Tamara probeerde mee te denken hoe Iris en haar oudere zus hun vader meer konden zien. Ze leverde 1 weekend in de maand in zodat de meiden 3 weekenden per maand naar hun vader konden. In de vakanties gingen ze langer.
Hoewel er nooit meer over gesproken werd was Tamara de vraag van Iris niet vergeten. Ze vroeg zich af of Iris nog steeds bij haar vader wilde wonen.
Omdat de omgang tussen Tamara en haar ex-man moeizamer verliep dan in het begin en Tamara hier last van had nam ze een scheidingscoach in de arm. De problemen tussen Tamara en haar ex-man bleken veroorzaakt te worden doordat Tamara hem verweet verhuisd te zijn. Ze had het gevoel overal alleen voor te staan. Tijdens een sessie vertelde ze, met heel veel schaamte, hoe ze ooit gereageerd had op de vraag van Iris. Ze gaf aan dat ze wilde weten hoe Iris er nu over dacht. Tegen Iris wilde ze zeggen dat ze bij haar vader mocht wonen als ze die wens nog had.
In een open gesprek heeft Tamara het aan Iris gevraagd. De ondertussen 14 jarige Iris wilde er over nadenken. Tamara vond dit heel zwaar. Ze voelde het naderende antwoord als een zwaard van Damocles boven zich hangen. Wekenlang kwam Iris er niet op terug. Tamara vond een briefje op de kamer van Iris waarop ze voor- en nadelen had geschreven van wonen bij papa of bij mama. Tamara ging er bijna aan onderdoor.
En op een dag kwam het antwoord van Iris. Ze miste haar vader zo erg dat ze besloten had om bij hem te gaan wonen.
Tamara vond het ontzettend moeilijk. Haar kind om het weekend zien. Niet meer op de hoogte zijn van alles rondom school en vriendinnetjes. Alles wat vaders heel vaak hebben….
Kinderen zijn niet op de wereld gekomen voor jou als ouder. We zetten ze op de wereld, mogen ze een tijdje begeleiden en dan gaan ze hun eigen pad. Ik was trots op Tamara. Dat ze boven zichzelf uitgestegen was. Het belang van haar dochter boven haar eigen belang gesteld had. Al zag ze dat zelf nog niet. En hoe knap is het dat een meisje van 14 jaar voor zichzelf durft te kiezen? En wat laat ze haar moeder hier zien? Tamara die nooit voor zichzelf kiest en anderen altijd belangrijker vindt…
Carolien Roobol
Scheidingscoach bij Succesvol Scheiden Rijnmond
